Binnenland en zuidkust van Sri Lanka.

Na 6 dagen aan het strand was het tijd om het lui-en-lekker-hotel te verlaten en de binnenlanden in te trekken!

Zaterdag zijn we in de auto gestapt naar Kandy. Onderweg zijn we in Dambulla gestopt om een grottempel te bezoeken. Eerste even wat trappen omhoog, genieten van het mooie uitzicht onderweg en bovenaan de trap bevonden zich 5 grotten. Heel indrukwekkend om te zien hoe ze deze grotten en bijhorende Boedha beelden hebben uitgehakt. Op de muren en plafonds zijn ook vele schilderingen gemaakt die veelal bewaard zijn gebleven. De combinatie van het mooie uitzicht op de omgeving en de interessante grottempels, maakte de klim meer dan waard. Sowieso stellen die klims steeds niet heel veel voor, maar omdat het hier 30-35 graden is, heeft vooral Marieke het naar boven nog wel eens zwaar. Na het bezoek aan de grottempels en het bijhorende helemaal niet interessante museum vervolgden we onze weg richting Kandy.

Op de weg ernaar toe zette Pubudu (onze chauffeur) ons nog af bij een kruiden- en specerijen boerderij. Hier vertelden een enthousiaste man over de verschillende planten die daar groeiden en welk doel ze kende in de Sri Lankese gezondheidszorg. Op zich echt heel leuk en interessant, maar beetje jammer dat het er uiteindelijk om gaat dat je zoveel mogelijk koopt. Op het eind veranderde de vriendelijke, enthousiaste man dan ook in een opdringerige verkoper. Maar Joris-Jan is goed in staat zulke mannen af te houden, dus met een kleine fooi wisten we te vertrekken.

Aangekomen in Kandy was de dag al bijna om. Kandy ligt centraal in Sri Lanka, in de bergen. Dit betekende vele slingerende weggetjes de berg op. Daar kwam bij dat het erg druk was en alle voortuigen op één tweebaans weg rijden, dus er continu ingehaald, afgeremd en uitgeweken wordt. Voor Marieke niet een al te fijne rit dus. Echter, Pubudu is een erg goede chauffeur dus wist ze alles binnen te houden. Aangekomen in het hotel is ze wel direct op bed gedoken om een beetje bij te komen. Joris-Jan waagde zich buiten het hotel om wat inkopen te doen. Geen stoep, drukke weg en mensen zijn niet gewend dat toeristen gaan lopen (dus veel tuks-tuks die stoppen om te vragen of je een taxi nodig hebt). Kortom, een leuke onderneming :).

De volgende dag stonden de botanische tuinen op het programma. Wat direct een goede gelegenheid was om onze nieuwe wandelschoenen in te lopen. De botanische tuinen zijn een enorm park waar we ons drie uur lang vermaakt hebben met het kijken naar plantjes, bloemen en boompjes. Ook hebben we weer wat leuke dieren gespot. De bomen hingen vol met vliegende honden (grote vleermuizen) en we hebben een heel tijd geprobeerd er één goed vliegend op de foto te krijgen (en dat is aardig gelukt vinden we zelf). Ook kwamen er weer wat aapjes langs (zoals eigenlijk op iedere plek tot nu toe in Sri Lanka). Kortom, we hebben ons prima vermaakt, maar waren ook wel weer blij om in de ariconditie-auto te stappen na afloop om even af te koelen. We hebben ons af laten zetten bij een winkelcentrum en na een rondje shoppen en lunchen hebben we een rondje gewandeld om het meer van Kandy. Vanuit iedere hoek van het meer hadden we een mooi uitzicht op de koloniale stad. Nadat we ons vier uur lang in de stad vermaakt hadden pikte Pubudu ons op om ons naar een dansshow te brengen. Afwisselend dansten vrouwen en mannen onder begeleiding van verschillende trommelinstrumenten traditionele dansen. We hadden een programmaboekje gekregen waarop de dansen ook werden toegelicht wat erg prettig was. Leuk om de traditionele dans en muziek te ervaren. Minder was de afsluiting waarbij mannen vuurfakkels in hun mond staken en over brandende kolen en open vuur liepen. Beide vonden we dat niet echt van toegevoegde waarde, maar al met al een leuke voorstelling.

Maandag 3 augustus zijn we op de trein naar Ella gestapt. De bekende(?) Wie-is-de-mol-trein waar Margriet het geld uit het raam gooide. De rit staat omschreven als één van de mooiste treinritten ter wereld en dat valt te begrijpen, want het uitzicht is inderdaad wonderschoon onderweg. We hebben vooral heel veel theevelden gezien, afgewisseld met jungle. De rit duurde 7 uur dus voldoende tijd om te genieten van het uitzicht, spelletjes te spelen en contact te leggen met medereizigers. Want ja, voor ons zaten Nederlandse kinderen en als je Joris-Jan bij je hebt, betekent dat dat de kinderen uiteindelijk allemaal naar hem toe trekken.

Aangekomen in Ella reed de auto recht omhoog naar ons hotel. Daar konden we ons vergapen aan het prachtige uitzicht op het dal. We hadden wederom een heerlijke hotelkamer van waaruit we de gehele omgeving konden zien.

De volgende ochtend vertrokken we om 5 uur voor een wandeling in Hortons Plains, een natuurgebied op 2.000 meter hoogte. De rit duurde langer dan verwacht, mede doordat verschillende keren gestopt moest worden zodat Marieke het avondeten van de vorige avond langs de weg achter kon laten. Om 8 uur waren we eindelijk op bestemming aangekomen en kon de wandeling beginnen. We probeerden het tempo hoog te houden zodat we voordat het mistig zou worden World’s end zouden bereiken, maar helaas is dit niet gelukt. Onderweg zagen we afwisselend heuvelachtige gras/ heide en bossen. Daarnaast waren de kleine en grote World’s Ends te bewonderen. Dit waren afgronden waar je een dal in keek van respectievelijk 250 en 800 meter diepte. Het natuurgebied hield daar op en zonder hek of anderszins begon de afgrond. De kleine World’s End was al hoog genoeg, dus misschien was het maar goed dat het in de hogere variant zo mistig was dat we het dal niet konden zien. Al met een al een mooie wandeling met mooie planten, vergezichten en een waterval. Misschien niet helemaal de € 20 euro per persoon (je betaalde entree om daar te mogen wandelen) en autorit waard, maar wel een leuke dag! Terug in het hotel was het al bijna aan het eind van de middag. Joris-Jan besloot af te dalen naar het dorpje, terwijl Marieke even ging bijkomen in het hotel en genieten van het uitzicht.

Woensdag was een vol programma. ’s Ochtends wandelden we naar de 9 Arches Bridge. Een hoge brug die twee bergen met elkaar verbond en waar een spoorlijn overheen lag. Om er te komen moesten we de spoorlijn aflopen. De bordjes ‘verboden over de spoorlijn te lopen’en ‘lopen over de spoorlijn lopen is gevaarlijk en kan beboet worden’ negerend begonnen we onze tocht. Toch even vragen hoe het zit met die bordjes: de gids begon te lachen. Iedereen blijkt hier de spoorlijnen te gebruiken om over te wandelen, want dat is vaak korter (en veiliger) dan de autowegen. We moesten wel even oppassen, want als de trein eraan kwam moesten we aan de kant (toch wel!). Maar de trein rijdt hier zo langzaam en maakt zoveel herrie dat het een niet echt realistisch gevaar is. We zijn ook geen trein tegengekomen, dus was het sowieso niet aan de orde.

Na een bezoekje aan de brug, bezochten we een theefabriek. Sri Lanka staat bekend om zijn theeplantages. Dus een bezoek aan een theefabriek stond hoog op ons verlanglijstje. De rondleiding was waardeloos (niet te verstaan, weinig info en hij leek niet echt gewend om toeristen te ontvangen). Toch was het zeker interessant om te zien hoe de theeblaadjes gedroogd, gesorteerd en verwerkt worden tot thee. Daarnaast was de entree 3,50 euro, inclusief een proeverij en grote kop thee dus dat was geen weggegooid geld :). Nadat we uitgebreid geluncht hadden stond de volgende wandeling op het programma: Little Adam’s Peak. Een makkelijke klim langs theevelden waar vriendelijke dames hard aan het werk waren, bracht ons naar de top van deze berg. Een mooi uitzicht op de omgeving was de beloning. Maar: niet genoeg voor Joris-Jan. Want hij zag een paadje (of eigenlijk wat stenen waarover je naar beneden kon klauteren) naar een andere bergtop, dus daar moesten we ook even naar boven. Pubudu vond het wel best en bleef wachten terwijl wij de steile aftocht begonnen (Marieke kon natuurlijk niet achterblijven). De klim naar de volgende top was beter te doen, mede omdat de afgrond verborgen zat achter de planten waar we doorheen liepen. En toen konden we nog verder kijken. De wind waaide hard waardoor je echt het gevoel kreeg ‘op de top van de wereld’ te staan. Een echte aanrader voor wie Sri Lanka ooit gaat bezoeken.

Deze kant van het dal hadden we nu goed kunnen bekeken, de volgende dag stond de andere kant op het programma: Ella’s Rock. Daar waar Little Adam’s peak een simpele klim was, is Ella’s Rock dat niet. Pubudu wilde dan ook niet mee. Zijn uitleg bleek iets te summier (of wij hadden niet goed opgelet), want we waren al vrij snel verdwaald. Midden tussen planten, in de modder, op steile afgrond hadden we geen idee meer waar we naar toe moesten. Uiteindelijk zagen we ergens wat licht vandaan komen, dus met wat klim- en klauterwerk wisten we eruit te komen. Daar belandden we in de akkers van een boer, die hier niet heel blij mee was, maar ons wel de goede weg wees (uiteraard tegen betaling). Vervolgens konden we ons klim voortzetten. Marieke voelde zich niet zo goed en in combinatie met de zware klim (vooral het laatste stuk leek loodrecht omhoog) was het niet de leukste tocht. Het uitzicht was het dan wel weer waard. Ella Rock is een kaal stuk rots, waardoor als je op het randje zit de afgrond loodrecht naar beneden gaat. Het uitzicht is erg mooi, al is het eigenlijk iets te warm om daar vol in de zon te zitten. Al gauw zochten we daarom de schaduw op. De tocht naar beneden was ook een stuk makkelijker, al verdwaalden we daar ook geregeld bijna. Al met al een zware tocht en jammer dat Marieke zich zo beroerd voelde, want het uitzicht was fantastisch.

Na al deze inspannende dagen was het natuurlijk weer hoog tijd om uit te rusten (dat doen we namelijk nog al veel deze vakantie...). We verbleven twee dagen op het strand in het zuiden van Sri Lanka. Op tijd vertrokken we richting Tangalla, waar we verbleven in een cabaña. Niet meer dan een grote houten hut, waar het dak niet tegen de muren aan zitten, midden in een tuin aan het strand. De zee was erg woest hier, dus ’s nachts hoorden we vooral die geluiden. Maar niet alleen de zee kon je wakker houden, er liepen ook vele dieren rond en die geluiden zijn ook erg interessant als het donker is. Mocht je niet zo van dieren en insecten houden, dan is dit geen fijne bestemming. De mieren liepen overal, maar ook gekko’s, een muis in ons huisje, niet giftige varanen (allen gezien) en niet giftige slangen (niet gezien) liepen/ kropen er rond. Alle spullen moest je dan ook goed dicht houden voordat één van de dieren ermee vandoor ging. Joris-Jan kon hier niet echt tot rust komen, maar Marieke kon deze bestemming wel erg waarderen.

De laatste avond bezochten we een schildpad. Met een grote groep toeristen (meer dan 50 mensen) liepen we naar zijn broedplaats. Een schildpad doet er ongeveer 20 minuten over om van het water naar zijn broedplaats te lopen (rand van het strand), daar graaft hij een kuil voor zijn eieren. Dan leg hij de eieren die hij vervolgens weer bedekt. Met z’n allen stonden we een tijdje te wachten tot zij het gat gegraven had en toen konden we zien hoe zij haar eieren legde. Omdat het allang donker was en de vele sterren niet voldoende licht geven om dit proces te aanschouwen, werd met een rode lamp bij geschenen. Het schijnt dat schildpadden beperkt rood kunnen zien en daardoor als goed niet zien dat ze beschenen worden. Groepje voor groepje bekeken we dit proces en vervolgens mochten we nogmaals de hele schildpad zien, die inmiddels de eieren aan het ingraven was. Enerzijds vonden we het wel heel interessant om te zien, maar we vonden het bovenal zielig dat dit vrouwtje terwijl ze haar eieren probeert te beschermen omringd wordt door zoveel toeristen. Het was in ieder geval wel leuk om in het pikdonker een strandwandeling te maken met zo’n mooie sterrenhemel boven je hoofd.

Helemaal lek geprikt (vooral in de namiddag, want ’s nachts hadden we een goede klamboe) door de muggen, vervolgden we vandaag (9 augustus) onze weg richting Galle. Aan het eind van de middag bezoeken we het Nederlandse fort en andere bezichtigingen in de omgeving. En dan zit onze reis in Sri Lanka erop.

Morgen vliegen we naar de Malediven. Natuurlijk is de Malediven geen slecht vooruitzicht, maar het is wel heel jammer om dit prachtige land achter ons te laten. De vriendelijke mensen, de afwisseling van cultuur en natuur, het heerlijke weer (bijna geen regen gezien, maar wel soms een beetje te warm) en de lage prijzen, maakten het een fantastisch reis. Op de Malediven hebben we geen internet, dus dit was ons laatste verslag! Tot zondag blijven we op de Malediven en dan zijn we hopelijk weer helemaal uitgerust!